قریب ۲۸ سال از جنگ تحمیلی گذشته است، فرزندانی از دیار مسجدسلیمان غیور، به ندای عالمی بزرگ و فقیهی عظیم الشأن برای دفاع از شرف و کیان کشورشان به جبهه ها شتافتند، این جوانان در جنگی سخت، حماسه ها آفریدند که جهانیان را به شگفتی و تحسین آنان واداشت.

اینجا دیار همان مردان حماسه ساز است، اینجا دیار مردان پولادین گردان سلمان است،  اینجا دیار شهید مسلم حاتمی ، شهید شهنی فیض، بهنام محمدی و ….. است؛ به واقع باید گفت که اگر تنها یکی از این شهداء متعلق به کشوری دگر بود بدون شک او را اسطوره و تمثالش را به عنوان یک نماد ملی در معابر ، خیابان ها و حتی بر روی پول ملی درج می کردند …

چقدر ما قدر داشته هایمان را می دانیم؟؟؟؟

شهداء چقدر در طرح ها و برنامه ریزی های شهری ما جا دارند؟؟؟؟

آیا می دانیم زنده نگه داشتن یاد و نام شهید می تواند جوانان جامعه را در برابر توطئه نرم دشمن واکسینه کند …؟؟؟؟

چقدر در زنده نگه داشتن این یادها تلاش و یا اقدا‌می کرده ایم؟؟؟؟

چرا برای اهالی این دیار نام خیابان ها باید با نام های قدیمی و پوسیده آشنا باشد؟؟؟

بعضی از شهرهای همجوار در این امر به نوعی از ما پیشی گرفته اند به طور مثال ؛ اهواز و دزفول که  جای جای شهرشان مملو از یاد شهداست و نام برخی از میادین و خیابان ها مفتخر است به این نام های نیکو.

به واقع برای یک شهر با این آمار افتخار آفرین شهداء زیبنده نیست که هیچ یاد و نامی از شهیدش در میادین و کوچه و خیابان ها نباشد، احساس میشود که وقت آن رسیده است که این نام گذاری ها یک بازنگری کلی شوند.

همه باید در این امر یکدیگر را کمک کنند، مردم و نخبگان م یتوانند نقش ایفا کنند؛ ریاست بنیاد شهید و امور ایثارگران، شهرداری و مسؤلین فرهنگی شهرستان نقش تعیین کننده ای در این مقوله دارند ….

حقی که شهدا به گردن همه ی ما دارند قابل انکار نیست؛ هرکدام از ما سعی کنیم به سهم خود در این جهت گامی برداریم که عمل پسندیده ایست …..

رضا زیلابی علاسوند